De dame aan onze Gouden Veer tafel heeft een duidelijk verzoek. Ze wil een ring waarin de as van haar overleden man duidelijk zichtbaar is. Zij heeft deze vraag al aan verschillende juweliers en aan de medewerkers van het crematorium gesteld, maar niemand kan haar wens inwilligen. Het lijkt mij ook wel een lastig verhaal, maar als de dame als voorbeeld een horlogekastje noemt, met as in plaats van een uurwerk, begint er een idee te rijpen.
Horlogeglas
Ter voorbereiding op ons tafelgesprek heb ik dan ook het kleinste horlogeglas besteld, van één centimeter doorsnee en een klein rond kastje gemaakt waar dat glas precies in/op past. Als ik daaromheen een ring maak en de as in het kleine kokertje onder het glas zichtbaar kan laten bewegen, dan heb ik waarschijnlijk een tevreden klant.
Ze vindt het idee prachtig, maar het kokertje aan de kleine kant. Het mag wel anderhalve centimeter doorsnee zijn en ook wat hoger, zodat je de as goed ziet. Ik geef aan dat het dan wel wat pompeus gaat worden, maar de dame is er van overtuigd dat ze het op die manier wil.
Door de hele constructie is de exacte maat, zonder de vinger waar hij omheen moet, moeilijk te bepalen, dus ze moet even komen passen. Ze vindt de ring prachtig, maar nog wel een beetje kaal. Er is nog goud over van de omgesmolten ketting en zegelring van haar overleden echtgenoot, dus ik creëer hun voorletters (A en D) rond de koker.
Dan kan de as erin. In het zakje zitten ook wat grove en donkere stukjes. Die wil ze graag zichtbaar. Ik schud zoveel as in het kokertje dat er nog bewegingsruimte is. Dan lijm ik zorgvuldig het glas erop.
Het goud van haar echtgenoot en ook een héél klein beetje van hemzelf is nu draagbaar voor haar geworden, maar dat geldt nog niet voor het gemis.