Een dochter met haar moeder aan onze Gouden Veer tafel. Dochter vraagt of ik van het goud van de trouwringen van haar ouders een mooie herinneringshanger wil maken. Ze wil graag dat haar moeder, inmiddels aardig op leeftijd, nog kan zien wat er van het goud gemaakt is. Haar vader is eind vorig jaar overleden.
Onder het genot van een kop thee haalt moeder, met veel ceremonieel, de trouwringen voor de dag. Ze zijn 21-karaats en moeder vertelt over het zegenen van de ringen door de priester. Uit haar verhaal begrijp ik dat ze op jonge leeftijd, in de jaren ’60, vanuit Indonesië naar Nederland is gekomen met haar ouders. Ze was toen net getrouwd.
Ze verhaalt over haar leven en er komen verschillende sieraden op tafel, alle met veel glans, kunstig bewerkt en van hoog goudgehalte. Soms is er een concrete vraag, maar vaker zijn de juwelen een aanleiding om te vertellen over de (familie) geschiedenis ervan. Als we uiteindelijk het veranderen van de trouwringen bespreken, zie ik uit mijn ooghoeken dat moeders gezicht betrekt.
Ze vindt dat de ringen eigenlijk moeten blijven zoals ze nu zijn. Haar kleine ring past in die van haar overleden man. Kan ik er op die manier niet iets van maken? Moeder gaat even naar het toilet en dochter verontschuldigt zich. Moeder had eerder toch écht aangegeven dat het goud omgesmolten mocht worden. Geeft niks, ik maak een ontwerp waarin de ringen straks, ongeschonden, kunnen participeren.
Indisch goud
Moeder heeft nog een heel aantal gouden armbanden waar ze graag een grote gouden hanger van gemaakt wil hebben. In de vorm van een klavertjevier. Een zware hanger. En achterop wil ze dan graag de vingerafdruk van haar overleden man en hun namen eronder.
Ze komen nog een keer naar Zutphen om extra goud te brengen. Het is voor moeder telkens emotioneel om weer terug te zijn in deze stad, omdat Zutphen hen ruim 60 jaar geleden als eerste locatie verwelkomde.
Bij het ophalen van de sieraden word ik overladen met cadeaus en moeder is zichtbaar ontroerd door de hanger met de prachtige gravure van de vingerafdruk van haar overleden man. Hulde aan onze handgraveur Artisana. Eén van de cadeaus is een mooi houten klaverblad met de tekst: ‘Vandaag kies ik voor geluk’ en dat lijkt me een prima motto!